Ester Aasland

Eigentleg skulle eg spele piano. Heilt sidan eg kunne lage lyd har foreldra mine dratt meg opp på kyrkjescenen på søndagane for å syngje, sjølvsagt akkompagnert av ein av dei. Det vart difor ikkje ei overrasking for nokon at eg søkte pianoundervisning i kulturskulen då eg gjekk i 4. klasse. Men eg kom ikkje inn, eg blei satt på andrevalet mitt: klarinett (som eg valte fordi det likna på ordet «klaver»). Eg hadde inga aning om korleis ein klarinett såg ut, eller kva lyd den laga, heller ikkje at halve budsjettet mitt ti år seinare skulle gå til fliser laga av bambus, eller at eg skulle bli så merkeleg interessert i pusting som det eg er i dag. Det andrevalet er det beste andrevalet eg nokon gong har tatt. Eg var superheldig som byrja i kulturskulen tidleg. Frå fjerde- til sjuandeklasse hadde me ikkje så mange musikktimar på skulen. Fleire blei erstatta med søppelplukking, leiketimar og juleverkstad og sånt. Det eg hugsar frå de resterande timene var allsang til YouTubesangar, som fjerdeklassingane sjølv valde ut, og ei lang lydbok om Ole Bull. I sjuandeklasse klaga mamma. Etter det endte eg, som spelte klarinett i symfoniorkester, opp med å spele Lisa gjekk til skulen på blokkfløyte. Samtidig byrja mine matteflinke medelevar på åttandeklassepensum i mattetimen fordi dei trengte meir utfordring. I niandeklasse skulle eg bli journalist. Eg elska å spele, men meinte eg hadde for gode karakterar til å velje ei linje som musikk. Eg var heller ikkje virtuos, slik som Ole Bull, eller like syltynn som sangarane frå YouTube i fjerdeklasse. Og utifrå det eg hadde forstått, betydde det at eg ikkje hadde ein sjanse. Heldigvis fekk eg berre andrevalet mitt då me skulle hospitere på vidaregåande skuler, og eg endte på musikklinja på Vågen vgs. Det er det nest beste andrevalet eg nokon gong har tatt. No er musikk alltid fystevalet mitt. Den beste tida på døgnet er klokka sju om morgonen. Då er det alltid ledige øvingsrom, og vaskepersonalet låser gjerne opp viss du gløymer nøkkel. Ein blir i særs godt humør av å varme opp før skulen starter. Du kjem liksom i di eiga boble. Det kan vere litt upraktisk, ettersom du gløymer klokka og sånt. Men dei aller fleste lærarane er ikkje såååå nøye på om du kjem akkurat på tida. Dei veit jo at du driv på med noko viktig, noko som er heilt nødvendig for utdanninga di.

Drømmen

Eg drøymer om eit endra samfunn. Mitt største mareritt er at ein niandeklasseelev tenkjer det same som eg tenkte ein gong; at eleven har for høgt karaktersnitt for ei musikkframtid, at musikarar ikkje er nødvendige eller at musikk ikkje er særleg vanskeleg å halde på med. Faktumet er jo heilt annleis; musikk er det mest tidkrevjande, utfordrande, både fysisk og mentalt, og nødvendige eg held på med. Eg drøymer om fleire sure tonar i kulturskulen, fleire Midt i blinken-bøker utan bokomslag og fleire raude ukulelar kjøpt på nettet til femåringar som aldri stopper å syngje. Eg drøymer om konserter med innslag av babygråt, kamerablitsar og kjempestolte foreldre som klappar mellom satsane. Eg drøymer om fiolinister med fotballsko og pianistar med norskleksene gjømt mellom Chopin og Beethoven. Eg drøymer om foreldre som overbeviser borna om å gå meir enn eit år på trompet og pedagogar som er like opptatte av Bach som Pytagoras. Eg drøymer om eit utdanningssystem som likestiller realfag og kreative fag. Som viser til meir enn den kommersielle musikkindustrien og dei sjeldne virtuosane. Eg drøymer om eit samfunn som støtter og heier på eit raust og mangfaldig kulturliv. Det trur eg vi verkeleg treng i framtida. Eg drøymer ikkje om å stå på store scener. Eg drøymer om å spele på stadene som treffer menneska som dei store scenene aldri treffer. Eg drøymer om å dele opplevingar som gir inntrykk også hos dei som ikkje veit kva tonika og subdominant er. Eg drøymer om å endre den gjennomsnittlege nordmannens musikkoppfatning. Systera mi sa ein gong at alle musikarar, uansett nivå, treng musikkgleden til ein amatørmusikar. Dei speler ikkje fordi dei må, men fordi dei ikkje klarer å la vere. Sånn glede smitter, og slik musikkglede vil eg gi andre. Nokon meiner kanskje eg bør stille til val viss eg vil endre samfunnet. Men nokon av dei som har hatt størst påverkingskraft på meg gjennom livet har vore lærarane mine. Dei former generasjoner og framtida. Der ligg det mykje ansvar. Eg drøymer om å bli ein skikkelig flink lærar, både teknisk og pedagogisk. Difor søker eg studieretninga musikkpedagogikk i år. Eg vil bli ein lærar som inspirerer og skaper pusterom, men som også utfordrar. Ein som veit kva ho driv med, men som også har rom for nye tankar. Ein som tar faget, elevane og framtida på alvor, men som også tåler applaus mellom satsane.